son yıllarda dikkat çeken ama çok da yüksek sesle konuşulmayan bir dönüşüm var:
inanmamak ya da daha doğrusu sorgulamak.
artık birileri “ben agnostiğim” diyor,
başkası “deistim ama kültürel olarak müslümanım” diyebiliyor.
bazısı inançsız ama namaz kılıyor.
bazısı inançlı ama “bu sistem böyle olmamalı” diyerek camiye uğramıyor.
çünkü artık inanç dediğimiz şey, bir etiket değil bir iç yolculuk oldu.
ve bu yolculuğun sonunda bazıları inanmayı seçiyor,
bazıları ise “emin değilim”de kalıyor.
türk toplumunda inanç her zaman bir kimlik göstergesiydi.
şimdi kimlik değil, kişisel bir mesele olmaya başlıyor.
ve bu, özellikle gençler arasında daha görünür.
dine mesafe artıyor,
kurumlara güven azalıyor,
sosyal medya aracılığıyla farklı görüşlere erişiliyor.
biri “allah var ama din sistem değil” diyor,
diğeri “hiçbir şeyden emin değilim ama içimde bir şey var” diyor.
hepsi aynı anda var olabiliyor artık.
kısaca:
bu topraklarda ilk kez inanmamak da bir inanç biçimi kadar yaygınlaşıyor.
ve bu değişim sessiz ama güçlü geliyor.
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?