İlk kez izlediğimde kalbimin bir köşesine öylece yerleşti bu film. Aashiqui 2, sadece bir aşk hikâyesi değil, sevmenin bazen vazgeçmekle, susmakla, kendi acını içinde saklamakla eş olduğunu gösteriyor. Rahul'un kırgın gözleri, Aarohi'nin kararsız bakışları hâlâ aklımda. Müzikler her duyduğumda içimi parçalıyor. Özellikle Tum Hi Ho çaldığında, film değil sanki kendi içimdeki eski yaralar sahneye çıkıyor. Aşkın fedakârlıkla ne kadar iç içe geçtiğini, bazen sevdiğin kişinin geleceği için kendi yokluğunu göze almanın ne demek olduğunu öğretti bu film. Final sahnesinde gözyaşlarım sessizce aktı; çünkü bu bir son değil, eksik kalmış bir dua gibiydi.
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?