pop müziğin artık eski tadı vermemesi

şarkılar çıkıyor, listeler dolup taşıyor ama yine de bir eksiklik hissediliyor:
duygu.
eskiden bir şarkı “aşk acısı” dediyse, içimize içimize işlerdi.
şimdi acı bile algoritmayla yazılıyor gibi.

nilüfer, leman sam, kenan doğulu, sezen aksu, levent yüksel,
şarkılarıyla bir duygu evreni kuruyorlardı.
hem söz vardı, hem melodi.
hem iç ritmi hem iç sızısı…

şimdi çoğu pop şarkı aynı altyapıyla, aynı cümleyle dönüyor:
“beni bıraktın ama döneceksin.”
biraz reggaeton, biraz trap, biraz tiktok — ama hiçbir şey tam değil.
şarkılar geçiyor ama kalıcı olan yok.

çünkü o eski pop sadece kulakta değil,
hayatta da bir yer tutuyordu.
şimdi ise fon müziği gibi tüketiliyor.
arkada çalıyor ama kimse dikkat etmiyor.

kısaca:
pop müzik de eski biz gibi artık…
biraz daha mekanik, biraz daha yalnız.