tamam özgürlük var eyvallah ama bazı story'ler var ki... bir meslek grubunu komple gözden düşürebiliyor. çünkü her hikâye paylaşılmaz, hele bazı mesleklerde bu “hikâye” ciddi bir algı krizine yol açıyor.
mesela;
öğretmen: öğrencilerin önünde "kitap okuyun" deyip akşam story'de "nargile keyfi" paylaşmak... yok, olmadı hocam. ayrıca tatilde gittiğiniz her oteli etiketlemenize de gerek yok. siz de insanız ama biz de öğrenciyiz.
imam: cenaze videosuna “mekanı cennet olsun” yazıp bir de üzerine dua story'si atmak... bu story değil, bu yük. ayrıca arka planda oynayan pop müzik de hiç olmamış hocam. 🙏
avukat: mahkeme salonunda selfie çekip “adalet yerini buldu” yazmak... bak canım, story atacağınıza delil toplayın. müvekkil hâlâ tedirgin çünkü.
hemşire / doktor: serum, yara, hastane kokusu derken bir de "gece nöbeti çok zor" story'si... tamam zor ama hikâyeye değil Sağlık Bakanlığı'na atmanız lazım onu.
cenaze levazımatçısı: story'de “bugün çok yoğunduk” demek? yani... empati eksikliği ne diyeyim. story sessize alındı, ruhumuz da öyle.
asker: “karakoldayız, görev başındayız, Allah yâr ve yardımcımız olsun” story'si... bu devlet sırrıdır, içerik değil. (bir de drone çekimiyle story atan vardı, hâlâ tutuklu olabilir.)
hakim: robe altından crocs terlikle story atan birini gördüm. adaletin terazisi değil, mizah terazisi bozuldu.
müfettiş: denetim sırasında çay bardağı, not defteri ve “günün özeti” story'si... abi bu n'oluyor? gizlilik yok mu?
kısaca bazı meslek grupları story değil, saygı ister.
herkesin özel hayatı var ama bazı meslekler “halka açık” duruş gerektirir.
çünkü bir story bazen 15 saniye değil, bir ömür lekesi olur.
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?